Waarom compassie thuishoort in ieder verandertraject (en waarom het helpt om aan baby’s te denken)
Nee. Écht niet. Geen toekomstplan. Ik ga niet wéer een hele dag vergooien met praten, praten, praten. En dan gaan we er zeker weer een mooi stuk van maken. Mij niet gezien. Er liggen er al 20 in de la. Rik is boos op zijn manager. En hij baalt van zichzelf. Want hij wíl niet negatief zijn. En hij heeft al helemáal geen zin in een gesprek met HR over compassie.
Waarom nee zeggen zo moeilijk is (en de simpele vraag die daar een einde aan maakt)
We klauteren naar boven. Het is nog donker. Het zweet sijpelt over mijn rug. Mijn bergschoenen knellen. “Dit is het gemakkelijke stuk”, zegt onze gids. Ik draai me om en kijk het dal in. Op de alpenwei bij de berghut zie ik ligstoelen. Dat kan natuurlijk ook: daar van de bergen genieten.
FLOW
Willen is kunnen Zo’n fijne daadkrachtige en stevige overtuiging. Ik ken hem goed. Je neemt het heft in eigen hand. Als jij iets wìlt, dan kun je het realiseren. Maar iets hards zit er ook in. Willen is werken. En voor mij ontpopte het mooie willen zich ook in moeten. Weinig plezier meer aan te
ZONDER TITEL
Ik houd mezelf graag voor dat ik weet waar ik mee bezig ben. Dat ik mijn leven in de hand heb. Dat noem ik de voorkant van het borduurwerk. De buitenkant die zichtbaar is voor mijzelf en anderen. Als ik naar de achterkant van het borduurwerk kijk, of beter gezegd mijn binnenkant, weet ik niet
OVERGANGSRITUELEN
Een 21-diner kende ik nog niet. Onze 2e dochter kwam met de vraag of wij dat voor haar wilden organiseren. Tuurlijk JA. Want ik ben fan van rituelen. Stilstaan bij écht volwassen worden. Een moment waarop de belangrijke vriendinnen in haar studentenleven de familie thuis ontmoeten. Met z'n allen aan een lange tafel. Bij het
STIL STAAN
Onstuimig en wisselvallig weer. Blad valt. Structuur van bomen en struiken wordt zichtbaar. De parallel met de heftige dynamiek in onze samenleving dringt zich op. Met die vloed aan beelden en emoties, standpunten en achtergrondinformatie, krijg ik de behoefte naar binnen te kijken. Waar sta ik? Waarmee voel ik me verbonden en in welke richting